Whatsup

MICHÈLE’S BLOG

Partnerwork : de voordelen van koppeldans – connectie voor het leven of begin van een breuk?

We houden allemaal van koppeldansen. De onnoemelijk vele dansformaties tussen twee mensen is één van die dingen waar we als mens gewoon van houden. We zijn sociale wezens en we willen contact. In Nederland gaat Joke Bos aan de slag met contactdansen voor mensen met dementie. Door mensen in relatie te brengen gaan ze veel sneller geneigd zijn om mee te stappen in beweegsessies. Bewegen blijft ook op hele oude leeftijd belangrijk, op één of andere manier geraken mensen meer gemotiveerd om te bewegen als ze dat kunnen doen met iemand erbij.

Koppeldans is al heel oud maar kreeg toch zijn vaste vorm in de 20^ste eeuw.

Misschien heeft dat ook wel te maken met de tendens van individualtiteit. De 20^ste eeuw staat immers bekend als de eeuw waarbinnen het individue, de persoon op zich, de ziel op de voorgrond werd geschoven en waar er meer aandacht kwam voor persoonlijke ontwikkeling. Dus dans ging uiteraard mee. Als ik aan partnerwork denk dan krijg ik steeds mixed feelings. Een goede partnerwork is zalig, dan straalt de energie tussen twee mensen door in de hele ruimte. Wanneer je dan op een dansavond staat met heel veel goede danskoppels dan licht de zaal op en dan voel je magie.

Misschien daarom dat Ballroom zo lang hoog aangeschreven stond. De verzameling van goede danskoppels op de dansvloer is een waar genot, en zal nog langer doorgaan dan wijzelf.

Maar koppeldans heeft ook een keerzijde. Je leert elkaar zo goed kennen dat er al eens irritaties kunnen ontstaan. Ik heb dan altijd zo een compassie met Gaëtan Collaert. Ik denk dat hij het record heeft aan opleiding van danseressen binnen zijn shows. Wat ik dan meestal zo erg vind is dat van zodra ze het dansen onder de knie hebben en de vele uren aan trainingen doorstonden, ze dan plots ermee stoppen. Zelf kan ik ook zo een reeks aan namen opnoemen die zichzelf als prima ballerina (leider ) of prima ballerina (volger) voorstelden, maar dan afhaken omdat de opgave één is van heel moeilijk.

In “Shall We Dance” leert Jennifer Lopez, Richard Gere dansen. Iedere dansliefhebber heeft de film wel één of meerdere keren gezien. Wanneer ze elk afzonderlijk de dansvloer betreden met elk een eigen verhaal en achtergrond zie je hoe Jennifer Lopez zich in het begin van de Tango ergert aan de fouten die Richard Gere maakt, tot hij een klik maakt en zich plots verplaatst en volledig opgaat in de dansconnectie. Er ontstaat een perfect mooie dans. Het voordeel in hun connectie is dat Richard Gere een amateurdanser is die uiteindelijk het beste van zichzelf geeft en Jennifer Lopez kan doen genieten van deze connectie ook al is zij professioneel van opleiding. Het geheel oogt als een gezellig moment met fun van beide zijden.

• 

• 

Anders wordt het wanneer in “Staying Alive”, de beste dansfilm van John Travolta ooit, hij geselecteerd wordt als eerste danser en mag dansen met de leading lady van de compagnie.

Als een blok laat hij zijn oorspronkelijke danspartner en vriendinnetje vallen om haar onmiddellijk te vervangen voor de mooie brunette. Hun dansconnectie vertaald zich in een prachtig dansverhaal. Tot hij naast het dansen ook een relatie wil met de brunette, maar zij daar niets van wil weten. Hij voelt zich afgewezen niet als danser maar als mens, en dan krijg je zijn revanche scène, waarbij hij haar niet het glorieuze moment op de scène geeft, maar haar naar de kant schuift om een solo performance uit te voeren. Hij keert terug naar zijn vriendinnetje en voelt zich de danser van het moment.

• 

Misschien vindt iedereen dat terecht in de film, want hij is immers de heerlijke John Travolta, en de leading lady wordt afgeschilderd als koud en gevoelloos, maar als dansleraar kan ik mij niet erg vinden in zijn houding. Ik denk in real life de choreograaf van het stuk ook niet.

Kort gezegd, emoties horen bij de partnerdans. Het is altijd aanwezig en als je daar geen rekening mee houd kan je nooit een goede dans neerzetten.

Wie danst met wie?

Zelf zag ik het hele gamma voorbij dansen. 

1. Het jonge koppeltje dat een kindje wil en komt dansen voor het samen zijn (even oefenen en dan verder doen in de slaapkamer)
2. Het jonge koppeltje dat al een peuter lopen heeft van enkele jaren en terug connectie zoekt met elkaar (want de relatie is heilig)
3. Het lang getrouwde koppel dat in de relatie blijvend is (en daar dan ook moeite voor doet)
4. De getrouwde vrouw die op zoek gaat naar een danspartner (om toch maar uit de sleur te zijn)
5. De getrouwde man die komt dansen met zijn beste ook al getrouwde dansvriendin ( (want dat mag nog net van de vrouw)
6. De singles (bij die is het dansfeest)
7. De singles met tijdelijke levenspartners en ook tijdelijke danspartners (bij hen is het nog altijd feest maar met af en toe wat dansdrama)

Alle formaties, zijn al langs gekomen. Hahahaha,

En dan heb je ook nog diegene zoals mezelf en Laure en zoveel anderen…. Die beginnen te dansen omdat ze zin hebben om te dansen en eigenlijk nooit stoppen, niet alleen in professioneel opzicht maar ook in hobby, en jawel daar zitten ook levenspartners bij in alle vormen en jaren, en ook dansers die echt wel heel goed worden, Cindy en Robrecht, Claudine Van Daele, Jeannine Vleghels, Ellen Remue, de meisjes uit mijn showteams, Ronny De Vuyst, Kurt Van Hamme, Bruno Astaes, …. ik kan 100 den dansers opnoemen die nooit weg gaan en gewoon blijven dansen, in welke vorm hun levensstaat ook is. ….

Dansen met iemand van hetzelfde geslacht is nooit hetzelfde als met iemand dansen van het andere geslacht. Allé voor mij dan, als hetero. Saïd Gharbi, één van de blinden waar ik mee dans zei me, Michèle je ziet alles veel te sexueel. De beweging op zich is niet sexueel getint. We hadden daar een heel lang gesprek over. Maar geen één dansleraar wordt dansleraar als hij niet graag een lichaam tegen het lichaam voelt. De verleiding is part of the game. Dat is nu eenmaal zo. Als je daar niet mee om kan dan kan je ook nooit goed worden in wat je doet. In dat opzicht is het dansen met Laure voor mij heel aangenaam, en misschien moet ik Saïd bijspringen dat wanneer Laure en ik dansen de beweging op zich centraal staat en geen andere emoties of persoonsgebonden issues erbij komen. Alhoewel dat is ook niet altijd waar! Want toch kan je niet dansen en jaren danspartner zijn met iemand zonder dat er eens een ruzie of ergernis is. Wiens schuld was het nu? Zeker niet de mijne…. is een zeer vaak geziene instelling bij elke indivue dat in koppel danst. Ik vermoed dat je net zoals in een echte relatie je gewoon vertrouwen moet hebben in je danspartner. Je neemt de goede en slechte eigenschappen erbij en je kiest voor de dans, en alle waarde dat dat met zich meebrengt.

Rueda

Wat ik leuk vind aan ons doorschuifsysteem, is dat je connectie maakt met de hele groep. Je voelt letterlijk het geheel wanneer iedereen met iedereen danst. Sommige danslessen zijn dan ook een waar plezier. Daarom zijn natuurlijk de groepsdansen uitgevonden. Volksdans is daar het oude voorbeeld van. Zelf houden we ook wel eens van een dergerlijke formatie in groep; met name de Rueda! Fun ten top, maar een uitdaging voor elk wie in een rueda groep stapt.

Ik kan het dan ook niet uitlaten om de ruedagroep van de eeuw en België door te geven:

Salsa De Brujas met Marnix en Carla deden dat geweldig. Als je de choreo ziet dan zie je ook wel het onnoemelijk vele oefenen dat daar werd ingestoken.

Soms als ik in een melancholische bui ben, laat ik het filmpje nog eens afspelen. Wat was dat een feest! Het legendarische feest in 2011 bracht toen meer dan 700 salsa dansers over de dansvloer, en Rik kwam zot want er zijn die avond meer dan 450 mojito’s gemaakt.

Als leraar ben ik voorstander van meerdere vaste danspartners, met één vaste partner als hoofdpartner. Zo blijft de dans centraal staan en wordt je uitgedaagd door de verschillende types en dansstijlen. Uiteraard verkiezen veel professionele levenskoppels enkel te dansen met elkaar, maar dat vind ikzelf niet ideaal en voor één keer noem ik geen namen, maar als je dan als levenskoppel uit elkaar gaat na bv. 20 jaar, dan valt ook je hele professionele carrière in elkaar. Zeker als volger in de dans. Ik ken zo een paar voorbeelden en vind dat dan altijd schrijnend. Het is nog geen miserie genoeg dat je leven op zijn kop staat in zo een situatie, dat er dan ook nog eens op de werkvloer een heel zwaar probleem zich voordoet. Daarom dat ik hou van gescheiden doelstellingen, waarbij het ene wel al eens het andere mag overlappen, maar niet waarbij er teveel belasting ligt op één persoon of één specifieke relatie. Of je nu een hobbyist bent, beginner, lang danst of professioneel in het milieu, Ik hoop dat wanneer je dit leest als danser daar rekening mee houdt! Wanneer leiders een nieuwe levensrelatie krijgen en het dansen met een vaste goede vriendin plotseling een probleem wordt dan krimpt mijn danshart. Wat een larie en apekool ! Nog erger vind ik het wanneer een nieuwe vriendin uitermate jaloers wordt op de nieuwe danswinst, namelijk die hot(te) hahaha dansleraar(es) en dansen met leerlingen, die er goed uit zien uit den boze wordt. Sommige leraren gaan dan echt op de toppen van hun tenen lopen…. tenminste voor enkele maanden, mogelijks enkele jaren, maar uiteindelijk stopt de levensrelatie, want je kan het warme bloed van een echte danser niet tegen houden. Vroeg of laat breekt de danser dan terug los om zich in volle vrijheid opnieuw te kunnen begeven op die ene plek dat hij of zij altijd zal blijven opzoeken en dat in het hart en ziel gegrift staat als het allerbelangrijkste: namelijk de dansvloer!

MICHÈLE’S BLOG

Danceorientation – #DO – Dans voor blinden en slechtzienden

www.danceorientation.eu

Ondertussen is het toch al een beetje bekend dat we de laatste jaren een nieuwe koers hebben genomen door onze inclusieve danslessen voor blinden en slechtzienden. Toen ik met salsalessen geven begon waren we met 28 salsaleraren in het Gentse. Nu is alles meer geklusterd en zoals ik ooit schreef, ook deels door mezelf. De voorbije 12 jaar veranderde het danslandschap in Gent grondig. Daar waar er vroeger geen norm en geen overkoepelende controle was, wordt er nu veel meer aandacht gegeven aan het beweeggebeuren op zich. De danssport op zich. Ik was één van de eerste salsascholen die streefde naar erkenningen, dossiers invulde, met diensten wenste samen te werken. Soms heb je de hulp nodig van overkoepelende instanties, ook al duurt het lang, om de boot plots te doen varen. Dus via de sportdienst van Gent leerde Manuel Delaere onze dansschool kennen en over hem schreef ik ook al vaak. Maar waar ik eigenlijk naar toe wil, is dat ik op een bepaald moment in de reguliere lessen een systeem bedacht, een methodologie om mensen de danspassen sneller onder de knie te laten krijgen. Ook al danste ik met onnoemelijk veel goede Cubaanse dansers, want het is van de groten dat ik het leerde (elke keer verwijs ik naar mijn salsavader Mario Charon Alvarez, uitgeroepen tot de eerste danser van de latijnsamerikaanse wereld). Ik ontdekte een repetitief kader waarbinnen al deze grote Cubaanse dansers werkten. Ik bundelde de knowhow van hen en creeërde een systeem dat toegankelijk werd voor sociale dansers.

Tropische noten

Want we moeten toegeven. We zijn niet met de muziek geboren zoals op de eilanden. We krijgen dat niet mee in onze opvoeding. Bij mijn introductie voor nieuwe leerlingen zeg ik altijd hetzelfde. In Cuba beginnen de boorlingen eerst de bewegen met hun heupen als ze geboren worden en dan pas laten ze een schreeuw. ….

Dus ik verfijnde en verfijnde de technieken en paste constant aan tot een transparant sluitende methodologie. En het werkte want voor Corona stonden onze lessen letterlijk stampevol en toen kwam dat G-salsa verhaal met Laure waar ik al eerder over sprak en op een dag, naast de G-salsa werking voor mensen met een mentale beperking kwam Manuel dus binnen gewandeld met zijn stok en zijn blinde geleide hond. Gebruikelijk gooide ik hem voor de leeuwen. Wou hij deel uitmaken van de gewone salsalessen, dan moest hij maar meedoen zoals al de rest. Geen bepampeling, geen extra “o ik zie een blinde, zoals o ik zie een puppy” maar gewoon meedoen. Het kon ook niet anders want als je met meer dan 40 dansers in één les staat dan moeten Laure en ik echt alles inzetten om het verteld te krijgen. Ik moet eerlijk zeggen, ik testte hem ook een beetje uit. Uiteraard hielden we elk ogenblik van de les, rekening met hem en volgden we nauwgezet zijn dansevolutie op. Eén van de grootste uitdagingen in het inclusief lesgeven is dat een blinde 3 keer zoveel meer aanwezig is als een ziende.

Het klinkt niet zo lief, maar dat is wel zo.

Een gemiddelde danser komt en gaat. Maar hij haakte dus niet af en soms was dat echt wel vervelend. Hoe verder hij geraakte in de oefeningen, hoe meer tijd ik er moest insteken om het uitgelegd te krijgen. Soms had ik daar echt geen zin in, want voor corona danste ik 6 avonden in de week, tot corona kwam en deze mottige ziekte een positieve keerzijde kreeg voor onze blindenwerking.

Ik kreeg plots meer tijd om mij te gaan toespitsen op dans voor blinden en slechtzienden. En dat mag ook wel eens. Uit iets negatiefs iets positiefs laten ontstaan.

Vandaag 29/01/2022 mag ik stellen dat er voor mij geen weg terug is.

Sinds dien is er een immense evolutie in ons dansaanbod voor blinden.

Gisteren 14/02 was een zeer moeilijke dag. In Brussel had ik maar liefst 4 blinden en 3 zienden. Allemaal van een ander niveau en allemaal met een andere achtergrond.

De jonge blinden houden ervan om vaak te gaan werken met “tasten” en “voelen”, terwijl bv. mijn blinde leerlingen in Gent dat helemaal niet graag doen.

Ik had niet begrepen dat Sabine wilde voelen, dus ik begon in het half frans, half nederlands de lessen te beschrijven. Daarvoor gebruik ik recentelijk tafels om de juiste orientatie aan te geven.

Linkerschouder aan de kant van de tafel, beide schouders horizontaal op de tafel, rechter voet voor gelijk met de tafel… het is wel handig als je geen barre hebt. Maar het was zweten…..

Op het einde van de les was ik compleet uitgeput. Maar ze konden de figuur en dat was het allerbelangrijkste.

Snel schreef ik deze morgen de les nog eventjes uit. Het kan opnieuw beter, het moet worden verfijnd, maar daarmee kunnen ze thuis oefenen.

Een voorbeeld maar dan in het Frans,

Towel.

30.000 blinden en slechtzienden in Vlaanderen

30.000 blinden in Vlaanderen alleen, wat met België? Europa? de wereld?

Wat met al die mensen die fysiek in staat zijn om te kunnen dansen, maar het aanbod is er niet!

Erik Dieltjens kwam in juli 2021, en aan hem heb ik al even veel. Zijn input is het zichtbaarst van allemaal. Zijn inlevingsvermogen in de ziende wereld is permanent aanwezig. Ik moet Erik ook het minst uitleg geven over waarom dit of dat. Zijn aanwezigheid is ontspannend en bewees dat het kon.

Ondertussen zijn we met 11 blinden in de school. Vier met Retinitis Pigmentosa, twee  met Glaucoom en drie blind bij geboorte, één door diabetis en één slechtziende. Elke keer is het anders. Toch krijgen we het op één of andere manier uitgelegd. De passen worden gevolgd, het dansen is een plezier. Maar dus gisteren moeilijk, en ik had geen medelijden maar ik had wel een soort medeleven, een respect voor de durvers onder hen, die zich open stellen voor mijn danslessen en de kwetsbaarheid die daarmee gepaard gaat proberen achter wege te laten. Ik spreek wel van proberen. Want het moet zeer moeilijk zijn om je te laten leidden door zienden die het uiterste van je vragen, waardoor je constant geconfronteerd bent met je beperking.

We staan nog maar aan het begin, maar we zijn constant aan het evolueren. Erik troostte me deze middag door te zeggen dat ik een pionier was, het gaf me een zalig gevoel, eventjes later kreeg ik opnieuw een berichtje waarop hij voorstelde om de les mee te komen volgen in Brussel, zodat hij als ventilator kan fungeren tussen de nieuwkes en mezelf als leerkracht. Ik vond het geweldig, en dat is de reden waarom ik het zo graag doe en waarom het allemaal zo heel snel gaat. Het enthousiasme bij blinden over onze lessen is heel groot en ik kan de vele input niet op tijd verwerkt krijgen. Er is een massa aan informatie die mij wordt aangereikt vanuit verschillende zichtbare standpunten van de blinden. Het is nog maar het begin.

Voor eerst en in de toekomst lanceer ik echter deze heel belangrijke term dat ik interpreteerde na mijn gesprekken met Piet De Vos;

Ik richt mij daarvoor specifiek naar de sportwereld!

De tijd is aangebroken om te gaan denken aan “Multisensorisch Sporten”

Ik lanceer dit gegeven op onze site en hoop dat vakmensen het oprapen om er zo snel mogelijk mee aan de slag te gaan en bij deze doe ik dus een oproep:

Sportwereld we hebben een onnoemelijk belangrijke taak hieromtrent;

Meer dan dat, wordt onze gezamenlijke taak.

Met deze is het wel de bedoeling van het beschrijvende dan eerder op de site van #do te gaan plaatsen, maar daarnaast ook ruimte te gaan creëeren voor echt broodnodig onderzoek naar sporten voor blinden binnen een Multisensorisch verhaal.

Ik ben uitgenodigd in Brussel Ha.Vi 2 Bruxelles om eens een kijkje te gaan nemen hoe ze het in de torfbal besporten. De opstelling lijkt mij heel goed doordacht waarbij tast en hoor ook als belangrijkste zintuigelijk werkmiddel aanwezig is. Torfbal oogt intensief en is bij deze een heerlijke fysieke uitlaatklep.

Van onze kant uit willen we nadenken over multisensorisch dansen. Dagelijks testen we uit en elke keer komen we met een nieuw dilemma maar ook met een nieuwe oplossing. Het volledige proces is zalig. Selena onze stagair zei; je werk is baanbrekend en ik schrijf het op, omdat we met zijn allen willen dat het gezien wordt. Dat het wordt gevat hoe we de toekomst mooier kunnen maken voor blinden en slechtzienden binnen hun sportieve uitlaatkleppen.

Ik informeerde mij op de faculteit beweeg en sportwetenschappen in Gent, er is nog 0 onderzoek gedaan binnen onze regio over deze groeiende nood. Wanneer je er google op naslaat en het één en ander tracht uit te zoeken, is de informatie pover. Bij sommige artikelen kunnen we ons wel het één en ander voorstellen, maar in praktijk is het ronduit rampzalig.

Daarnaast komt nog eens het feit dat je niet zomaar kan zeggen van allé we gaan nu beginnen les geven aan blinden of slechtzienden. Er moet body zijn, een draagvlak, een methodologie die ze kunnen begrijpen en deze oefening is er namelijk één van jaren, misschien wel decennia ….

Maar dat weerhoud ons niet van gestadig verder te doen en ik eindig steeds met dezelfde noot. Alles overgieten met heel veel plezier en fun zorgt ervoor dat we de tijd van ons leven beleven.

Ik hoop van harte dat de jury van de Gentse Sportawards zich ter dege beseffen wat speelt, ik hoop dat we aandacht krijgen voor deze fantastische en mooie uitdaging.

Dus wie op ons wil stemmen kan dat via deze link:

https://stad.gent/nl/sport/nieuws-evenementen/breng-je-stem-uit-voor-de-trofeeen-sportverdienste-op-de-sportawards

Alvast maakt het mij gelukkig en ik weet dat ik een weg ben ingeslaan waar ik in ga doorlopen en niet meer zal van afwijken.

Ik wens elke blinde, elke slechtziende, heel veel dansplezier!

MICHÈLE’S BLOG

G-Salsa

Deel 3 Laure en het G-Salsa showteam

Er is geen één showbeest zo flamboyant als ons Kay. Kay Motet neemt haar vriendinnen mee op salsa sleeptouw. De meisjes gaan voluit in hun dansgevoelens. Ik zou eens moeten vragen hoe lang ze nu al komen, maar ik denk dat het toch al enkele jaren is.

Dus Laure wou salsa lessen geven aan mensen met mentale beperking en ik vond dat reuze. Natuurlijk als je met zo een showbeest zit als Kay, dan kan je niet anders dan mee te gaan in haar flow.

De beste dingen ontstaan gewoon vanuit een gevolg van. Dus ons Kay, die heel goed kan zingen en performen en al een heel palmares aan optredens had gedaan diende natuurlijk ook bij ons in de schijnwerpers te komen.

Het idee ontstond om ons eigen G-Salsa Showteam op te richtten.

En tot mijn verbazing…. hahahaha…. is het het langste showteam groepje ooit.

In tegenstelling tot de vorige showteams, komen de G-Salsa meisjes om verschillende redenen samen om te dansen.

Maar ondertussen zijn we ook een hechte groep geworden. Deze zomer kwamen we samen in Oostende. We hadden het heerlijk. Bianca, de mama van Lynn nam de meisjes mee op een wandeling aan de dijk en een drankje terwijl ik naar mijn manicure ging in Oostende. Even wat reclame: ben je op zoek naar een schitterende kapster/nagelstyliste, 1 adres in Oostende:

Sarah Leona

Sarah danst al jaren bij Etage Tropical en is een echte sjoe, maar het allerbelangrijkste ze is een geweldige kapster.

• 

• 

Daarna kwamen we terug samen met de meisjes en Laure was ondertussen met Rik meegereden en het feest kon echt los barsten.

Sport aan Zee

Na de salsa workshop van “Sport aan Zee”, waar we jaarlijks aan deelnemen, konden we genieten van een prachtig optreden van de meisjes. Het licht van de ondergaande zon scheen op het water en de bootjes. Het was een prachtige avond.

• 

• 

• 

• 

• 

Gebruikelijk staan we nu al 4 jaar voor Sport aan Zee op het strand van Oostende. Elke woensdag vind je ons in juli en augustus op onze vertrouwde dansplek.

Vol au Vent met frietjes

Op 9 maart 2019 organiseerden we Vol au Vent met frietjes avond. De meisjes schelden toen de pattatjes en Laure bestelde overheerlijke vol au vent bij een klassieke slager in Gent. Zelf stond ik met veel plezier die avond achter de frietpot om iedereen te kunnen bedienen. Het jammerlijke is dat we toen centjes ophaalden voor mooie showkledij voor de meisjes, en toen kwam corona

Corona

Tot nu toe hebben we nog steeds de centjes zitten en hebben we nog geen mogelijkheid gehad om nieuwe kledij te gaan kopen. Deze winter ondernam Laure een poging maar dan plots veranderde opnieuw het volledige protocol in november. Dus opnieuw geen voorstelling van hun nieuwe show. We hopen dat we echter van de partij kunnen zijn deze zomer en vermoedelijk met wat meer.

Want ons showteam in Gent breidde uit van 3 naar 6 deelnemers, en in Brussel geef ik les op maandag aan Ahmed(je) die gewoon een heerlijk ventje is.

Noteer alvast in de agenda :

Laure zou mijn partner niet zijn, moest ze niet constant willen bijscholen en dingen aanpakken. Corona was een ware domper op de danswereld maar het belette ons niet om verder te doen.

Doven en slechthorenden

Terwijl ik me volle bak focuste op dans voor mensen met een visuele beperking, ging Laure aan de slag met een heel belangrijke taal voor doven en slechthorenden. Ze volgde een twee jaar durende cursus op avondschool gebarentaal, waarvan we het filmpje posten op de website. Ik ben reuze trots dat ze dit deed en doet. We blijven doorgaan en ons alsmaar meer inleven in de wereld van mensen met een beperking. Geef toe het filmpje ziet er geweldig uit!

Vanaf heden is er dus ook een mogelijkheid voor doven en slechthorenden om een workshop “Salsa” te volgen in onze school. We komen graag tot bij om het even welke organisatie of nodigen jullie graag uit in onze dansstudio op de Port Arthurlaan te Gent.

Blinden en slechtzienden

Over blinden en slechtzienden vertel ik jullie in mijn volgende artikel. Dat is een recent maar heel lang verhaal.

MICHÈLE’S BLOG

G-Salsa

Deel 2 Laure

Tijdens die jaren leerde Laure vooral dansen als leider. Dus naast de gebruikelijke volger assistentie werd het heel interessant voor haar om ook de leiderspassen onder de knie te krijgen. Sommige mensen kiezen ervoor om te filmen na de les, anderen om wat ze leerden op te schrijven. Laure koos ervoor om steeds opnieuw en opnieuw de oefeningen te doen. Tot wanneer ze ze kon en kan.

• 

• 

In het begin zijn mensen soms onzeker. Ze denken : ik ga dat nooit kunnen. Maar binnen een repetitief kader is het verbazingwekkend hoe op een bepaald moment de blokjes ineen vallen en hoe de samenhang en het dansspel zichtbaar wordt.

Blinden en slechtzienden

Over die zichtbaarheid hebben we een veel uitgebreider verhaal. Een dansverhaal voor blinden en slechtzienden.

Maar eerst over de G-salsameisjes.

In augustus 2018 werd ik gevraagd voor de televisie zender vier. Nu is alles van VTM maar toen was dat vier.

Kamping Karen en James (Karen Dame en James Cooke) presenteerde een programma waar mensen met allerlei beperkingen aan bod kwamen. En voor de doven en slechthorenden had de productie het idee geopteerd om een salsa initiatie te organiseren met Etage Tropical in het prachtige café local in Antwerpen.

www.cafelocal.be

De uitzending kwam in oktober van dat zelfde jaar.

Laure assisteerde nog steeds gebruikelijk in de lessen. Ik had toen nog niet de link gelegd met G-salsa, een G-werking en Laure. Toen ze het programma zag op de televisie kwam ze met haar idee tot bij mij. Het is te zeggen. Laure sprak me er niet expliciet over aan, maar begon het onderwerp aan te snijden op een manier die ik ondertussen van haar ken. Als ze met een idee zit of een mening over iets heeft dat nieuw is dan brengt ze dat altijd subtiel aan. Alhoewel nu is dat soms verandert.

Zo moeten we bv. jaarlijks een vergadering houden over onze G-werking. Als er zich problemen stellen, dingen moeten worden aangepast, benadrukt, anders moeten worden aangepakt dan praten we daar grondig in door. Zelf niet uit de sociale sector komende heb ik hier al het één en ander geleerd door haar professionele visie op G-werking in het algemeen. Maar toen liet ze het als het ware mij zeggen. Ze kijkt dan zo met een blik van zeg het maar…. dan heb jij het gezegd, dan is het eruit en dan kunnen we er werk van maken.

Dat jaar schreven we ons ook in voor de cursus “Gentse Trainer”. Het interessante van deze cursus is dat je dingen leert vanuit verschillende sporttakken, en dat er heel wat mensen met ervaring komen praten. Je bent verplicht om telkens aanwezig te zijn of je krijgt je brevet niet. Dus nu ook, mocht ik op haar aanwezigheid rekenen en werden we erkende Gentse trainers.

Corona

Corona heeft vorig jaar immense schade toegebracht aan onze sector. In 2020 dachten we nog allemaal te overleven, maar 2021 werd een ware nachtmerrie. Het constant aanpassen, veranderen, opnieuw aanpassen, verleggen, uitstellen, opnieuw laten doorgaan is administratief zeer zwaar. Ook logistiek gezien is het een dure grap. Bar aan, bar opnieuw uit. Zaal open, zaal toe, opnieuw opkuisen, etc… het is beter als een zaak permanent in routine is. Maar menselijk is het nog veel lastiger. Gaan we les kunnen geven, mogen we dansen? Wel, niet, zus, zo.

Het is een zeer lastige. Het klinkt echter nu misschien raar, maar in de danswereld is dat schering en inslag. De ene maand gaat het er zo aan toe en de andere maand kan het plotseling al weer helemaal anders zijn.

Daarbij hoort steeds de financiële oefening die moet worden gemaakt voor het openhouden van een dansschool. Niet dat we klagen, maar het is net zoals in vele andere sectoren knutselen en uitzoeken. Laure die van standvastigheid houdt heeft het daar soms wel moeilijk mee. Ik stap in de auto, ze stapt mee, ik herschakel, ze verpinkt, kijkt me aan, zoekt mijn kordaatheid en dan pas is ze opgelucht en blijft ze op haar gemak zitten. Het is een permanent vertrouwen. Eén die gebaseerd is op jaren lang samen dansen. Als ze dan een bedenking heeft knabbelt ze er thuis over door … laat het rusten, is misschien al eens boos over iets, laat het opnieuw rusten. Het geeft mij telkens de tijd om mijn standpunt te tonen. In tegenstelling tot velen heeft ze geduld. Een heel belangrijke eigenschap als je dansleraar bent.

Neem nu los daarvan de feestjes van november en december. Ik weet dat ik mensen heb ontgoocheld door Nieuwjaaravond niet te laten doorgaan. In eerste plaats waren er mensen kwaad op mij, heel kort daarna was dat opnieuw over, omdat feesten op Nieuwjaar niet meer kon zoals het hoort te zijn op Nieuwjaaravond, en dat door de nog maar eens veranderende maatregelen.

• 

• 

Ondertussen kan Laure het prima alleen. Als ik er niet ben en zij is er dan slaap ik op mijn twee oren. Als Ellen er dan ook nog eens is dan is het feest. Ik heb dat enkel met hen en ook met Jeannine uiteraard. Maar natuurlijk krijg je als danser onze beste kant te zien als we het samen doen.

Partnerwork

Danspartners zijn in professioneel beroep, het is niet iedereen gegeven. Zeker niet als de verhouding leider volger – één wordt van leider leider en dan weer leider volger of dan leider met nieuwe volger.

Maar sommigen blinken er nog steeds waanzinnig goed in uit.

Opnieuw verwijs ik naar mijn eeuwige voorbeelden Mario Charon Alvarez en Madeline Rodriguez, maar tegenwoordig doen Wilmer en Maria het grandioos. Voor bachata denk ik dan aan Ataca et Alemana of Daniel en Desirée of in de kizomba uiteraard Frans en Sarah.

Je zou denken, het verloopt allemaal vlekkeloos!

Het zou een understatement zijn om te zeggen dat dat Niet zo is! Het is inderdaad zo. 90% van de tijd verloopt het vlekkeloos.

• 

• 

Ik pronk wel eens met het feit dat op de 12 jaar dat ik salsales geef in hoofdberoep ik maar 1 keer afwezig was, 4 februari 2017 stierf mijn Billy, mijn bijna zeventien jarig hondje. Het was op een zondagmiddag en we waren thuis. De zon scheen door de ruiten en de dierenarts liet hem inslapen. Hij legde zijn pootje op mijn arm en ging. Ziek van verdriet kon ik enkele dagen niet uit bed.

Die zondag was de enige keer dat ik een les niet kon laten doorgaan. Nu bijna 5 jaar later weet ik als Laure er is dat alles vlekkeloos verloopt. Dus als je spreekt van 90% dan is dat effectief 90%. Het werd ons handelsmerk voor Cubaanse salsalessen. Want in tegenstelling tot andere leraren is onze aanwezigheid gebaseerd op routine en draagkracht en er gewoon zijn voor de mensen.

Dus ja fier laat ik weten dat het behoorlijk vlekkeloos verloopt en dat is enkel en alleen omdat we de lat hoog leggen voor onszelf, maar bovenal omdat we geroutineerd elkaar kennen.

Draait het of keert het, we hebben allemaal wel eens een offdag. Wanneer dat gebeurt weet ik hoe met Laure haar slecht humeur om te gaan. Maar omgekeerd is dat al even hard aanwezig. Rik zal altijd partij trekken voor Laure achter de schermen. Ik zei hem eens ik weet waarom je dat doet! Hij vroeg waarom? Ik antwoordde: omdat jij beter als geen ander weet hoe het is om met me samen te werken. Hij lachte. Ja ik kan mij inleven in haar zei hij. Als ik al eens boos ben op Rik, neigt Laure dan automatisch omgekeerd ook naar hem. Het is leuk om te zien. Hahahaha. Ik vind het onroerend en ben er dankbaar voor.

In de volksmond zeggen ze : zorg dragen voor elkaar. Ik denk dat we dat met ons kliekje doen. We dragen zorg voor elkaar en het voelt heel fijn.

G-Salsa deel 3 volgende blog

MICHÈLE’S BLOG

G-Salsa

Deel 1 Laure

Je zou denken we starten een G-werking op omdat we dat plots een goed idee vinden. Maar zo is het niet gelopen en ik vermoed dat dat overal niet zo van de ene op de andere dag verloopt. Mensen met een beperking maken deel uit van de maatschappij, maar concreet als je geen lid in de familie hebt of binnen je vriendenkring waarvan iemand één of andere handicap heeft dan ga je daar in eerste instantie niet zo over nadenken. Je komt er niet mee in contact. Dus stel je je daar dan ook zo geen vragen over.

De zorgsector

Uitzonderingen zijn de mensen die bewust kiezen voor een professionele loopbaan binnen de G-sector. Mensen die de behoefte voelen om in hun loopbaan meer invulling te willen geven en een steentje wensen bij te dragen in de zorgsector. Ze zeggen vaak dat je met zoiets moet geboren worden. Ik denk dat ook. In de zorgsector functioneren vertrekt vanuit een bepaald engagement tegen over je medemens of misschien door een bepaalde gebeurtenis in je leven. Rik zijn broer stierf op 45 jarige leeftijd aan een longembolie. Op 1 uur tijd was het gedaan. De wereld (onze wereld) stond op zijn kop. Claude stierf op Spoed in het Sint Lucas ziekenhuis in Gent. Het wonderbaarlijke van dat verhaal is dat ons nichtje, zijn dochter, nu 12 jaar later voor een loopbaan in de verpleging koos met als specialisatie Spoed. Dus ons Liesbeth werkt nu op de Spoedafdeling in Sint Niklaas. Haar drijfveer was heel duidelijk. Mensen willen helpen bij eerste urgentie en … misschien ook bij haar vader zijn. Toeval bestaat niet zeggen ze, en dat was ook voor haar het geval toen ze voor haar afstuderen stage volgde op de afdeling Spoed in dat zelfde ziekenhuis te Gent.

Les GEVEN betekent letterlijk GEVEN. Je geeft je kennis, je geeft jezelf, je geeft ….

Bij Laure heb ik dat nooit moeten zeggen.

Hobby

In tegenstelling tot mezelf kan ze ook veel meer afbakenen. Ze ziet het allemaal zeer professioneel.

Maar dat is niet altijd!

Volgens het arbeidsreglement mag je niet aanwezig zijn op je werk als je geen arbeid uitoefent. Maar in onze sector is dat toch een beetje anders. In onze sector, loopt je professioneel leven samen met je persoonlijk leven. Dus wat doe je als je hobby je werk is? Wordt? Werd?  Als je één van die gepriviligeerden bent die van hun hobby hun werk maakt? En dan nog eens in een danssschool?

Vaak gebeurde het dat mensen aanvankelijk massaal veel tijd doorbrengen binnen hun hobby en wanneer het plots werk wordt dan moet alles afgebakend zijn. Ik heb het daar moeilijk mee. Je kan niet werken in een sportclub en niet houden van sportieve dingen, je kan niet in de cultuursector werken en niet geïnteresseerd zijn in andere vormen van cultuur. Een professional zal dan ook altijd het verlengde, de meerwaarde opzoeken …. ook in zijn vrije tijd.

Maar zoiets komt door een heel parcours dat je doorloopt. Iets wat niet van de ene op de andere dag gebeurd. Het is zoeken, het is ondervinden, evalueren en herschikken of gewoon gelukkig zijn met wat er is.

Zoals ik al eerder schreef, soms hoeft het echt niet meer voor mij die salsa op de radio wanneer ik thuis ben. Maar dat wil niet zeggen dat muziek niet altijd aanwezig is.

Dus Laure schreef zich zes en een half jaar geleden samen met Haio, haar levensgezel in voor een cursus Salsa. Als ik haar later vroeg waarom Etage Tropical? Dan was haar antwoord zoals altijd bij haar uitermate logisch. “Omdat het het dichtst bij ons thuis was!”

Een typisch Laure instelling en antwoord.

Black Box Bar

Laure en Haio dansten heel goed en waren behoorlijk gedreven. Twee maal per week stonden ze op tijd en stond in mijn lessen. Ze kwamen een half jaartje later na de legendarische kliek van Ellen, Levy, Hannie, Bart, Sarah.  Ze zijn samen gestart met Jeannine. Behalve het feit dat we ons amuseerden en dat Laure en Haio daarnaast ook nog eens graag in onze bar zaten bij Rik en we een natuurlijke drang hadden om in elkaars gezelschap te vertoeven werd de bar o.a. ook hun soort stamcafé.  Afhankelijk van hun mood, en wie er die dag aanwezig was dronken ze dan mee met de groep  of ze zetten zich gewoon afzonderlijk aan de bar met z’n tweëen te keuvelen.

Hondenschool

Hoogtepunt van onze gesprekken aan de bar was de komst van Sky. Een blonde stafford terrier, waarvan we uitgebreid alle details leerde kennen. Opvoeding, hondenschool, uitlaatprogramma…. In de zomer zie ik Laure het liefst. Als ze met haar bakfiets een babbeltje komt doen met Sky breedlachend in de bak. Eén keer kwam de blonde guitige ons zelfs bezoeken in Oostende. Maar over Sky weten we alles.

Billy, Fidel, Raoul, Sky, Lulu en onze eerste blindegeleide hond Dajor… zonder hen zou de school niet hetzelfde zijn. Misschien moet Ellen wel eens denken aan een cursus Yoga voor honden! Hahaha.

• 

• 

• 

Assistent

Laure danste altijd al heel licht en snel. Dus op een dag vroeg ik haar of ze mij wou assisteren in de beginnersniveau’s terwijl ze verder danste met Haio in niveau 3 en 4.

Ik weet niet waarom Laure voor een baan binnen de zorgsector koos, ik heb het haar eigenlijk nooit gevraagd. Wat was juist de aanzet tot? Of de reden tot? Wat ik wel weet is dat ze een natuurlijke neiging heeft tot verantwoordelijkheid nemen tot, begaan is met en een geengageerdheid aan de dag legt voor het welzijn van mensen. Misschien omdat ze in de jeugdbeweging zat. Het moet zo iets zijn. In elk geval weet ik dat omdat ik dat merk in de lessen. Ik moest meerdere keren aan leraren zeggen : les geven: dat betekent les GEVEN! Niet krijgen. Dat is een groot verschil.

Daarvoor deed ik beroep op de meisjes van het showteam. Tot mijn verbazing en zonder veel poespas en hoogdraverij van Laure’s kant uit, stond ze zes maand later nog te assisteren. Al gauw merkte ik enkele heel belangrijke voordelen bij het les geven met Laure.

• 

• 

1. Ze kende de moves, de passen, de manier van les geven omdat ze het parcours had doorlopen.
2. Ze had vertrouwen in mij als lesgever en persoon.
3. Ze stelde zich niet aan en had geen diva kuren.

Deze laatste was een aangename verademing binnen de salsawereld.

Nogmaals Les GEVEN is geven, niet krijgen. Een hele reeks aan mensen begrepen dat toen niet en er zullen er zijn die het nooit zullen begrijpen.  Nu laat ik iemand niet zo snel meer toe, de dansschool is geen probeersel meer. Daar waar ik vroeger dacht dat mijn inzet wel voor dubbel zou zorgen heb ik uit ervaring geleerd dat het vanbinnen uit moet komen, van de mensen zelf. Je mag nog zo hard iets willen je kan iemand niet forceren. Dus inzet, aanwezigheid, engagement, doorzetting zijn normale woorden voor gepassioneerde trainers en dat is waar we ons als dansschool willen in onderscheiden.

Dus na twee en een half jaar werd Laure vrijwillige assistente bij Etage Tropical. Je zou denken is dat niet te vroeg? Neen,  In de eerste jaren is er voor de volgers minder technisch danswerk verreist dan voor de leiders. In september begon ze aan haar leiderspassen. Ik gaf toen ook al les op andere locaties en Laure is werkelijk waar het bewijs dat het wel kon! Daar waar iedereen faalde, deed zij het wel. Consequent, zonder hoogdraverij, gewoon voor doen. Ze was gedurende de twee daarop volgende jaren drie maal per week te vinden in mijn danslessen. Of in Gent, of op verplaatsing, ze was er altijd…. de ene keer met, de andere keer zonder Haio, de ene keer goed geluimd, de andere keer met haar lip op de grond. Ze was er gewoon altijd en ze begon het echt wel te kunnen.

• 

• 

Dat is de enige manier. Je kan pas iets kunnen door verder te doen. Soms wordt ik zenuwachtig als mensen bij me komen en zeggen, o… maar ik dans al 18 jaar salsa, of bachata of kizomba…. Ja met telkens maanden en maanden tussen. Er is een groot verschil. Het leerproces is nooit gedaan.

Vast contract

In maart 2018 tekende Laure haar proefcontract bij Etage Tropical als professionele dansleraar. In september van dat jaar tekende ze haar vast contract dat sinds dan nog steeds loopt.

Daartussen zat nog een heel verhaal maar daarover volgende week….

MICHÈLE’S BLOG

Kerstmis “Winterdans”

Umami “The beginning” hahahaha – Kerstmis Winterdans 10 december 2021

Vorig jaar kon Winterdans niet doorgaan. Er was toen een complete lockdown. Dit jaar hing aan een zijden draadje maar van de Sportdienst van Gent kregen we groen licht om in open lucht onze dansliefhebbers toch enigszins te bedienen. Dat maakte ons reuzeblij!!!

Jammer dat het echt een rotweer was. Aanvankelijk hadden er zich 80 mensen ingeschreven voor de workshops en met de leraren en team erbij zou het een mooi getal geweest zijn. Maar het weer was echt proportioneel zeer slecht. Toch kwamen er 42 dansliefhebbers naar het evenement. Wat we jammer vonden is dat we ervoor mensen hadden geweigerd. Hadden we dat iets vroeger geweten dan hadden we deze alsnog mogen ontvangen. Maar door de overdekking van de loods stond iedereen droog en buiten.

“Wijk aan Zet”

Croque Monsieurs!!! A volonté

Dankzij “Wijk aan Zet” mochten we hen bedienen van warme en heerlijke veggie croque monsieurs.

• 

• 

De pizzaoven was nog niet binnen, maar dat belette ons niet om de mensen toch een warm hapje aan te bieden.

Kerstmis Winterdans was een gewoon sportclub evenement, maar voor de gelegenheid, en met een knipoog op de toekomst gingen we al aan het combineren. VZW Oba Guiné bracht voor de gelegenheid een workshop “Capoeira”. Enkele kindjes en mama’s van de wijk besloten volop mee te doen.

“Sport Gent”

Ik wil dit volgend jaar naar een hoger niveau brengen. Weet je, in België hebben we geen buitencultuur meer. Vroeger leefden de mensen veel meer buiten. Maar nu als het slecht weer is, verstoppen we ons graag in kubussen. Dat buiten lopen is juist zo geweldig. In de Alpen, goed of slecht weer: mensen komen buiten, staan buiten, wandelen, laten de druppels over hun koude kaken vloeien met een heerlijk glas wijn in de handen.

Buitenpizza ovens zijn er trouwens bijna in elk dorp.

Een buitenpizza oven zou trouwens geweldig zijn voor de buurt!

Als je goed gekleed bent dan is de winter zo leuk. Je voelt je bloed stromen door je aderen en je longen vullen met zuurstof.

En daarom dat we een dikke merci duimen naar Sport Gent die dit kleine maar weleenswaar belangrijke evenenment ondersteunde. Zeker in tijden als nu blijft sporten een belangrijke uitlaatklep. En Jan Van Troos bedankt voor je bezoekje en enthousiasme.

“Universiteit Gent”

Voor de gelegenheid waren we ook reuzetrots op Selena Princen. Als stagair LO en bewegingswetenschappen zit ze in haar laatste master en gaf ze vrijdag voor de aller eerste keer dansles! Ze heeft dat super gedaan! En het was een mooie voorbereiding om te werken naar haar stagedoel “Bachata introductie voor kinderen 12+ met visuele beperking”

Bovenal willen we onze dansers, buren en bezoekers bedanken die ondanks het slechte weer toch nog zin hadden om op een grauwe vrijdagavond de benen te komen strekken!

Het programma zag er zo uit:

 Wordt uiteraard vervolgd ….. hahahaha